برای تو می نویسم

 بخوان امشبِ مرا، با دقت بخوان.

بعد از مدت ها امشب دلگیرم، تو بگو!من سخت گیرم؟!

تو بگو نه،تا کمی آرام بگیرم، تا دوباره جان بگیرم.

شعر نیست نوشته است،حرف های یواشکی من که وقتی تلنبار می شود ترانه میشود گاهی، ترانه که میشود یعنی دیگر نوشتن دست من نیست و خودش می گوید می نویسد غر میزند لبخند میزند اشک میریزد .پس.

پس امشبِ مرا با دقت بخوان که قلبم می نویسد و من اجازه داده ام هر چه میخواهد بگوید.

چیزهایی می بینم که دوست ندارم و باز هم حمله کرده ام به خودم.

سخت میگیرم که از گروه تلگرامی که کل فامیل زن و مرد،عضوش هستند حتی اعضای خانواده ،میزنم بیرون،به هزارو یک دلیل؟!

سخت میگیرم که برادر مجازی ندارم؟!

سخت میگیرم که حاضرم بی ادب خطاب شوم چون جواب تماس های بی ربط آقای استادم را نمیدهم وقتی که میخواهد حال مرا تلفنی جویا شود و کمی صدایم را بشنود؟!

سخت میگیرم که دخالت نمیکنم جستجو نمیکنم در زندگی کسی ولی تمام زندگی من برایشان سؤال است و سکوتم را و گاهی لبخندم را می گذارند پای سخت گرفتن؟!

سخت میگیرم!؟ یعنی اینها سخت گرفتن است!

میدانی،حال عجیبی است اینکه ندانی عصبانی هستی یا غمگین!

چرا انقدر از آنهایی که فکر نمیکنم دورم!گاهی میترسم از افکارم از عقایدم بگویم باورت میشود؟! از اینکه سرزنش شوم نه، از اینکه به جای درک ، ترک شوم نه، از اینکه به سلامتم شک کنند چرا.خنده دار نیست!؟

غریبه امروز و آشنای فردا، کاش کاش کاااش تو تک تک ِِ لحظه های مرا نخوانده بدانی.

برای دیدن فیلم رحمان 1400 که به اتفاق مدیر و همکاران به سینما رفتیم، حس کردم در بین تمام خنده هایم دنبال جواب هستم.فاصله است بین منِ تازه سر به راه شده با آنهایی کهنکند من هم بشوم همانی که امروز از آن میترسم!چقدر خوب است که هستی و به تمام بغض هایم خاتمه میدهیبگذار تمام دنیا را رها کنم و بیایم در آغوش خودت و کمی سبک شوم تا فردا را دوباره از نو شروع کنم، چون فقط حرف زدن با تو آرامم می کند خدای مهربانم.

کمک کن تا کمی کنار بیایم با این همه تضاد.کمک کن من نباشم یکی از همین ها که قلبش را مبتلا کنم به تنگ شدن، خدایا به آنی که امروز از آن بیزارم مبتلایم نکن!