عجب شبی بود امشب!

چقدر عجیب!

چهارشنبه بود، آخرین روز کلاس.

بچه ها از الان اشتیاق داشتن واسه روز معلم

واسه هدیه دادن

بهشون گفتم یادتون باشه شماها هدیه اید برای من، اگه دوست ندارین ناراحت بشم چیزی نخرین

گذشت و امشب با پیام یکی از اولیا جا خوردم!

خانم پورابراهیم ، به بزرگی خودتون ببخشید، بذارید بچه ها براتون هدیه بخرن، شما که میدونید چقدر شمارو دوست دارن، وقتی اومده خونه زده زیر گریه، میگه خانم پورابراهیم گفته نیارین چون ناراحت میشه،نمیخواد ناراحتتون کنه اجازه بدید لطفا.

من مونده بودم چی بگم!بگم باشه هدیه بیارید!

فکر نمی‌کردم این اتفاق بیفته، میخواستم بچه ها به زحمت نیفتن، میخواستم از اینکه نمیتونن دوست داشتنشون رو با هدیه ابراز کنن خجالت نکشن!اما انگار اینجا دوست داشتن و علاقه زیاد یه عده از اونارو ندیدم!اشکی که از روی دوست داشتن باشه خیلی درد داره،اینو میفهمم.

هم دلش میخواست هدیه بخره هم دلش میخواست من ناراحت نشم! چه دوراهی عجیبی!هیعی روزگار

پ.ن:امروز سر کلاس نگاش کردم،با لبخندگفتم:من ناراحتت کردم آره؟! با غصه گفت: آره.رفتم سمتش ، در حالی که با دو تا دستام صورتشو گرفتم بالا گفتم:من تمام سعی ام این ِِ اذیت نشین ، یه قطره اشک شما رو هم نمیتونم ببینم، در حالی که میرفت بزنه زیر گریه گفتم: باشه باشه، دیگه نمیگم چیکار کن،تو آزادی خوبه؟!:) خندید و انگار که ازم نمره 20 گرفته باشه ذوق کرد!